روحانیت معظم، منبری‌های عزیز، واعظان بزرگوار... ما لباس پیغمبر را پوشیدیم. از خودمان نباید مدل دربیاوریم. همان طور که پیغمبر(ص) به مردم فرمودند: مثل من نماز بخوانید به ما منبری‌ها هم فرمودند: مدل ما منبر بروید. مدل ما تبلیغ کنید. وجود نازنین پیغمبر(ص) داشتند نماز جماعت می‌خواندند، صدای گریه‌ بچه‌ای بلند شد. حضرت سرعت را بیشتر کردند که نماز زود تمام شود... بعد هم فرمودند: از گریه بچه فهمیدم مادرش دارد نماز می‌خواند... مادری با وجود نوزاد، دوست دارد به جماعت بیاید... نماز جماعت بخواهد 20دقیقه، نیم ساعت طول بکشد، این مادرها نباید بیایند... بزرگواران عزیز! مثلاً در شب نیمه شعبان حتماً باید شادی باشد. در ولادت‌ها حتماً باید شادی باشد. اینکه من منبری و مداح به هر بهانه‌ای در شادی بخواهم روضه بخوانم، نمی‌شود... باید حتماً شادی و فرح باشد، زیبایی‌ها گفته شود، قشنگی‌ها گفته شود و مردم انبساط خاطر داشته باشند روضه‌هایی که جگر همه را خون می‌کند نباید خوانده شود... یکی از قلق‌های این جلسات اقتضاشناسی است. اقتضای مسجد و محفل را در نظر بگیریم. مخاطب، زمان و مکان را در نظر بگیریم. قطعاً مسجد دانشگاه با مسجد محل و مسجد بازار و با مسجدی که هیئت رزمندگان آنجا برنامه دارد، متفاوت است. مسجد دانشگاه یک عده دانشجویان عزیزی هستند که دوست دارند بیایند، کمیل را بخوانند و مثلاً شادی شب نیمه شعبان را هم داشته باشند و از معارف هم استفاده کنند ولی در حدی که اشتها بماند. اصلاً به ما گفتند: دعاها و معارف را به گونه‌ای به مردم بگویید، مثل غذا خوردن که تا هنوز سیر نشده دست بکشد و بگوید: آخ جون چقدر خوب بود. منبری‌های عزیز از معارف بگویند، اما متناسب با زمان و مکان بگویند، متناسب با حال مخاطب، متناسب علاقه و ظرفیت مخاطب و نیازش بگویند. «کم گوی و گزیده گوی چون دُر» ... بعضی از مداحان و منبری‌های ما اقتضا را نمی‌شناسند، خودش حال خوبی دارد و منقلب شده، می‌خواهد همه پا به پای او منقلب شوند... این درست نیست و من احساس می‌کنم اگر رعایت کنیم و کمتر روضه بخوانیم، تناسب شب عید را رعایت کنیم و مناجات بخوانیم بهتر است... من معتقدم شاید شیرین‌ترین چیزی که به جوان‌ها حال بدهد مناجات است. از گریه همراه با مناجات ناراحت نمی‌شوند، چون با دل خودشان گریه می‌کنند و این خیلی قشنگ است... امیدواریم این اتفاق بیفتد... .