انسان باید اعمال خویش را فقط برای خدا انجام دهد تا خلوص در آن راه یابد. اگر رنگ خدا به گفتار و کردار انسان بخورد، ولو کار کوچک باشد، ولو به حسَب ظاهر کم‌قیمت باشد؛ اما به اندازه‌ای قیمت پیدا می‌کند که قیمتش از دنیا و آنچه در دنیاست، بالاتر می‌شود. استاد بزرگوار ما علامه طباطبایی گاهی در دروس خصوصی می‌فرمودند: من نمی‌دانم اکسیر، صحت دارد یا نه؟ مشهور است اگر آن را به مس بزنند، طلا می‌شود. اما یک اکسیری سراغ دارم که اگر به هر عملی بخورد، حتی اگر به حسَب ظاهر بی‌قیمت یا کم‌قیمت باشد، آن عمل در اثر اکسیر، به اندازه‌ای ارزش پیدا می‌کند که به غیر از خداوند، کسی از ارزش آن خبر ندارد. چنان‌که عمل فاقد آن اکسیر نیز هیچ ارزشی ندارد، بلکه مضرّ هم است. بعد ایشان می‌فرمود: آن اکسیر، فضیلت «خلوص» است. سپس انفاق خالصانه امیرالمؤمنین علی(ع) را مثال می‌زدند و می‌فرمودند: در قرآن بیش از 300 آیه، به اقرار سنی و شیعه، درباره امام علی(ع) آمده و بهترینِ آن آیات، آیه ولایت است.
شأن نزول آیه شریفه چنین است: قبل از وقت نماز، فقیری به مسجد آمد. امیرالمؤمنین(ع) مشغول خواندن نماز نافله بودند. فقیر درخواست کمک کرد، ولی کسی به او چیزی نداد و می‌خواست مأیوسانه از مسجد برود. امیرالمؤمنین(ع) در رکوع بودند و دست مبارک را دراز و اشاره کردند، او هم انگشتر ایشان را از دستشان بیرون آورد و رفت. در آن هنگام آیه ولایت بر پیغمبر اکرم(ص) که در خانه بودند، نازل شد. پیامبر اکرم(ص) با یک دنیا خوشحالی و سرور به مسجد آمدند و آیه شریفه را درباره امیرالمؤمنین علی(ع) خواندند.این آیه از آیاتی است که خلافت بلاعزل امیرالمؤمنین(ع) را اثبات می‌کند. علامه طباطبایی می‌فرمود: انگشتر امیرالمؤمنین(ع) ارزش مالی نداشت، مثل پیراهن ایشان که ساده بود و یک درهم، بلکه کمتر می‌ارزید. اما چون خلوص امیرالمؤمنین(ع) به آن انگشتر خورد، ارزشش بیشتر از تمام دنیا و متعلقات آن شد، یک افتخار و پایه برای تشیع شد که مسلمان‌ها به آن می‌بالند. مفسران بزرگ، کسانی که در تعالیم اسلام کار کرده‌اند، اهل دل و افرادی که از نظر عرفان رتبه والایی دارند، بهترینِ آیات قرآن کریم که درباره امیرالمؤمنین علی(ع) نازل شده را آیه ولایت می‌دانند.