یک/ استاد صفایی حائری
می‌گفت: اگر جسم با دو روز حمام نرفتن بو می‌گیرد، روح با یک نیت بد سیاه و کدر می‌شود. به همین خاطر به امام رضا(ع) پناه می‌برد. که در زیارت یکشنبه حضرت زهرا(س) آمده است: «انا قد طهرنا بولایتهم»؛ ما با ولایت آنان تطهیر می‌شویم. می‌گفت: زیارت امام رضا(ع) مثل حمام است و با این نیاز به درگاه امام می‌شتافت.
روزی یکی از مریدان مشهدی گفته بود: بیایید منزل ما خالی است. ایشان از آدرس خانه آن جوان پرسید و پاسخ شنید که مثلاً: نخریسی! فرمود: دور است. من جایی دور و بر حرم می‌خواهم. پرسیدند: چرا این قدر نزدیک؟ فرمود: آخر آلوده‌ها لب حوض می‌نشینند!
آن قدر یقین به رأفت و دست گشایشگر آقا داشت که وقتی گدایی در نزدیکی حرم امام رضا(ع) از او چیزی خواست، با آن همه دست و دلبازی محل نگذاشت و اعتنایی به او نکرد... و وقتی اصرار فقیر را دید، فرمود: بی‌سلیقه‌ای! آدم در کنار دریا از یک پیت حلبی آب نمی‌خواهد!

دو/ علامه طباطبایی
یک بار علامه می‎خواستند به روضه رضوی مشرف شوند. به ایشان عرض شد: آقا! حرم شلوغ است؛ وقت دیگری بروید. گفتند: «خب، من هم یکی از اين شلوغی‎ها!» ... رفتند و مردم هم ایشان را نمی‎شناختند تا راهی برایشان باز کنند و در نتیجه، هر چه سعی کردند دستشان را به ضریح مبارک برسانند، نشد ... وقتی برگشتند، اطرافیان پرسیدند: چطور بود؟ گفتند: خیلی خوب بود! خیلی لذت بردم!