فرقی میان شجاعت امام حسن و امام حسین(ع)  نیست. اگر هم فرقی باشد، کفه ترازوی امام مجتبی(ع) سنگین‏تر است؛ چراکه امام حسن(ع)، امام زمان عصر خودش است. ایشان امامِ امام حسین(ع) است و امام، شجاع‏تر از همه مردم عصر خود است. 
بسیاری از افراد، عظمت کار امام حسین(ع) را می‏بینند، اما در کار امام حسن(ع) دقیق نمی‏شوند! شجاعت امام حسین(ع) را می‏خوانند؛ چون کتابی است که با خط درشت نوشته شده؛ اما کار امام حسن(ع) را نمی‏بینند؛ چون کتابی است که با خط ریز نوشته شده است. خط درشت را با چشم کم‌سو هم می‏توان خواند، ولی برای خواندن خط ریز، چشم تیزبین لازم است. 
انسانی که چشم نافذ و بصیر و علم فوق‏العاده دارد می‏تواند شجاعت امام حسن(ع) را بفهمد. شجاعت امام حسن(ع) خفی و شجاعت امام حسین(ع) جَلی است.
شجاعت امام حسن(ع) شجاعت عظیمی است، اما کسی متوجه نمی‏شود. به‏خاطر عظمتش درکش نمی‏کنند. چیزهایی هستند که به‏دلیل عظمتشان دیده نمی‏شوند. 
پیش از زلزله صداهای مهیبی پیدا می‏شود. بعضی از جانوران این صدا را می‏شنوند و هراسان به این طرف و آن طرف می‏دوند، اما انسان نمی‏شنود. گوش انسان به برخی از فرکانس‏های شدید حساس نیست. حتی پرتوهایی از نور هست که به‏خاطر شدتشان با چشم قابل رؤیت نیستند، اما همین نور با عکس‏برداری‏های خاص قابل رؤیت می‏شود. 
شجاعت امام حسن(ع) این‏قدر زیاد است که خواص، آن را می‏فهمند. دوستان امام حسین(ع) پشت سرش و دشمنانش روبه‏رویش بودند، اما حسن‏بن‏علی(ع)  دشمنانش روبه‏رویش بودند و دوستان پشت سرش نبودند، یکه و تنها رسالت الهی را انجام داد.
ازاین‏رو حسنی بودن امام خمینی(ره)، به مراتب از حسینی بودنش مهم‏تر است؛ تمام شجاعت‏های امام راحل از بدو نهضت تا لحظه پذیرش قطعنامه ، یک طرف و شجاعتش در پذیرش قطعنامه، طرف دیگر. صلح امام حسن(ع) با معاویه، به مراتب از جنگ امام حسین(ع) با یزید سنگین‏تر است.  (آینه تمام‌نما، ص 39)