اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُكَ فِیهِ مَا یرْضِیكَ، وَ أَعُوذُ بِكَ مِمَّا یؤْذِیكَ، وَ أَسْأَلُكَ التَّوْفِیقَ فِیهِ لِأَنْ أُطِیعَكَ وَ لا أَعْصِیكَ، یا جَوَادَ السَّائِلِینَ.
در دعای روز بیست و چهارم هم روزه‌دار از خدای سبحان درخواست می‌کند که خدایا در این روز به من توفیق بده آنچه رضایت توست انجام بدهم و آنچه موجب ناراحتی تو می‌شود را ترک کنم و توفیق ترک گناه و انجام طاعت خود را به من بده. چه وقت انسان می‌تواند کاری کند خدا از او راضی باشد؟ امام صادق(ع) فرمودند وقتی بنده از خدا راضی باشد، خدا هم از او راضی می‌شود! در قرآن هم به این مورد تأکید شده که «رَضِی اللهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ» ... این لذت فراوانی دارد که انسان حس کند خدا از او راضی است... این حس و رضایت دوطرفه، ارزش بهتر از بهشت دارد. البته راضی بودن از کار خدا چندان کار آسانی نیست؛ چرا که کارهای خدا به تعبیر عوامانه کار بشر نیست ما هم که عقل و درک محدود داریم و فلسفه کارهای خدا را درک نمی‌کنیم یعنی رشد روحی بسیار می‌خواهد.
در دومین فراز پناه می‌بریم به خدا از آنچه او را اذیت می‌کند. قطعاً در اینجا از واژه اذیت معنای خاصی مراد است. واقعیت این است که ما وقتی خدای ناکرده معصیت و گناه می‌کنیم با این کار خودمان را جهنمی می‌کنیم این چیزی است که خدا را ناراحت و اذیت می‌کند. گاه فرزندی که خطا می‌کند برای تربیتش تنبیه می‌شود... این کتک و تنبیه پیش از آنکه بچه را بیازارد پدر و مادر را اذیت می‌کند. اگر می‌خواهیم کاری کنیم که خدا راضی باشد نباید کاری کنیم که موجب خشم و ناراحتی او شود.
در فراز سوم توفیق طاعت و ترک معصیت را از خدا می‌خواهیم که بسیار ارزشمند است. روزی را به پایان ببریم در حالی که در آن روز معصیت نکردیم بسیار باارزش است این هم به دو فراز قبل مربوط است اگر می‌خواهیم خدا راضی باشد و ناراحت و آزرده نباشد 
ترک معصیت کنیم و انجام طاعت را در پیش بگیریم.