اللهمّ وفّر حظّی فیهِ من النّوافِلِ واکْرِمْنی فیهِ بإحْضارِ المَسائِلِ وقَرّبِ فیهِ وسیلتی الیکَ من بینِ الوسائل یا من لا یَشْغَلُهُ الحاحُ المُلِحّین.
در بیست و هشتمین روز از رمضان روزه‌دار از خدای سبحان سه درخواست را مطرح می‌کند که نخست بهره افزون از اعمال مستحب و نوافل است.
نافله که بیشتر اختصاص پیدا کرده به نمازهای مستحبی در واقع به معنای عمل خوب و مستحبی است که الزام ندارد. نوافل هم در لغت به معنای زیادی و افزایش است. مستحبات تکمیل‌کننده نقص و خلل واجبات هستند و نیز معنویت، صفا و پاکی را افزایش می‌دهند بنابراین از خدا می‌خواهیم بهره ما را افزون کند.
در فراز دوم درخواست کرامت داریم. اصلاً کرامت انسان به این است که مطالبات و خواسته‌ های او برآورده شود. انسانی که خواسته او برآورده نشود ممکن است دست به کارهایی بزند که موجب خواری او شود. انسان برای آنکه کرامتش حفظ شود حوائج خود را ابتدا با خدا در میان بگذارد اگر چنین شود خدا اسباب کرامت را برای او فراهم می‌کند هر چند از طریق انسان‌های دیگر باشد. 
در فراز سوم می‌خواهیم که خدایا از میان وسایل تقرب به تو، نزدیک‌ترین را لطف کن. ما در آیات و روایات دستور داریم برای رسیدن به خدا از وسیله کمک بگیریم. وسیله یک مفهوم وسیعی دارد شامل تمام کارهای نیک و شایسته می‌شود چون انسان را به خدا نزدیک می‌کند اما اینکه کدام یک از این‌ها نزدیک‌تر، سریع‌تر و آسان‌تر انسان را به قرب الهی می‌رساند مهم است. راه‌های تقرب زیاد هستند و توسل به اهل بیت(ع) هم یکی از همین موارد است، در میان این‌ها توسل به سیدالشهدا(ع) متفاوت است. کدام وسیله انسان را به قرب خدا نزدیک می‌کند؟ ممکن است نتوانیم در بین این وسایل تشخیص بدهیم، بیراهه یا دور بیفتیم، از قافله جا بمانیم و در صراط مستقیم و درست نتوانیم حرکت کنیم بنابراین در این روز از خدا می‌خواهیم وسیله‌ای که ما را به قرب او زودتر نزدیک می‌کند فراهم کند.