انسان در این عالم معمولاً از دو حال خارج نیست؛ یا در حال خوشی است یا در حال ناخوشی. بدنی را نمی‌گویم، یک وقت اشتباه نشود. یعنی یک وقت هست وضعی دارد که موافق با میلش است و مشکلی ندارد. به قول ما، گرفتاری ندارد که ما می‌گوییم حال خوشی است. حال ناخوشی‌اش آن موقعی است که گره به کارش افتاده. یک وقت انسان در یُسر است، یک وقت در عُسر... می‌خواستم یک نکته را تذکر بدهم. انسان که از خدا درخواست می‌کند آیا فقط مال حال ناخوشی است؟ روایت است خدا به حضرت داود(ع) وحی کرد: «اُذْكُرْنِي‌ فِي‌ أَيَّامِ‌ سَرَّائِكَ». ما سَرّا داریم و ضَرّا، در قرآن هم آیاتی هست. تو در حال نیکویی، خوشی، هر تعبیری بکنید، موقعی که سرکیفی و خوشی به یاد من باش تا من آن موقعی که حال سختی‌ات است جوابت را بدهم. این روایت خیلی زیباست. این را خوب دقت کنید، جوابت را بدهم. تو موقعی که در حال خوشی هستی من را یادت نرود و به یاد من باش. توجه می‌کنید؟! تا اینکه موقعی که گرفتار شدی، سختی رو آورد به تو، من هم جوابت را بدهم. واقعاً روایت بسیار زیبایی است. انصاف همین را اقتضا می‌کند. یک روایت از امام صادق(ع) داریم: شخص در حال خوشی دعا می‌کند. بله دعا داریم در حال خوشی. خیلی هم خوب است. سرکیف هستی، خدا! الحمدلله، خدا! بله، ممنون متشکرت هستم. خدا! بله. این را از من نگیر، این خودش دعاست. همه این‌ها دعاست... دعاهایی داریم که در حال خوشی است. آن وقت دعاهایی هم داریم در حال ناخوشی. درست است یا نه.  روایتی است، روایت مفصلی هم است در آن می‌فرماید: بنده، در حال خوشی‌اش رو می‌آورد به خدا، دعا می‌کند، ملائکه‌های آسمان می‌دانید چکار می‌کنند؟ این‌ها می‌گویند این، صدای آشناست ها! این صدا آشناست، گوش می‌کنید؟! لذا این را بگذارید برود بالا در آسمان، می‌فهمی!؟ آن وقت یک بنده‌هایی هستند، این‌ها در حال خوشی، خدا یادشان می‌رود، هیچ خبری نیست. تا گره به کارش می‌افتد، دادش به هوا می‌رود که خدا! وقتی که این فرد دعا می‌کند ملائکه به هم می‌گویند: این صدا آشنا نیست. تا به حال چنین صدایی به گوشمان نخورده، تازه است. صدا غریبه است. صداهایتان را آشنا کنید با ملائکه‌ها. می‌خواستم این را بگویم. فهمیدی؟