باید از خوبی‌های فرزندشان به او بگویند ... با جزئیات هم بگویند نه اینکه کلی بگویند که تو فوق‌العاده‌ای. تا حُسنی در او دیدید باید او را تشویق کنید. البته تشویق درست و غلط داریم. 

دائم نصیحت نکنید
تشویق غلط جوری است که سبب می‌شود فرزند فقط همان رفتار را تکرار کند تا دوباره تشویق بشود... این سبب توقف او می‌شود. تشویق صحیح،  خیال فرزند را از استرس، اضطراب و احساس حقارت راحت می‌کند و به او برای جلو رفتن انرژی می‌دهد. مثلاً اگر فرزندت در مسابقه شرکت نکرد و از باختن ترسید، تشویقش کن برود. این تشویق عیبی ندارد. چرا؟ چون او را درگیر چالش و وادار به حرکت می‌کند. او را وادار به درگیری با یکسری مشکلات می‌کند. این تشویق انرژی‌بخش است. تشویق مخرب این است که بگویی تو ارزشت بالاتر از این حرف‌هاست. بی‌خود کرده‌اند می‌خواهند با تو مسابقه بدهند... نمی‌خواهد بروی مسابقه بدهی. یعنی ترس از مسابقه و باختن را به بهانه‌های واهی در او تقویت می‌کند.
پدر و مادرها چرا به کودکان ظلم می‌کنند؟ نگران بدرفتاری آن‌ها هستند و دائم به کودکان نصیحت می‌کنند، موعظه یا سرزنش می‌کنند، یکسره توبیخ می‌کنند. این فرزند می‌بیند هیچ چیزی جز بدی ندارد. پدر و مادرش را می‌بیند یاد سرزنش‌ها و توبیخ‌ها می‌افتد.
شما اگر با یک عارف کامل و یک ولی خدا که از همه چیز خبر دارد زندگی کنید اکثر اوقات به شما لبخند خواهد زد و چیزی به شما نخواهد گفت. به این سادگی مگر حاضر می‌شوند ایراد انسان را بگویند. 

خوبی‌ها را یاد آوری کنید
آدم‌های حسابی این قدر بقیه را نصیحت نمی‌کنند. بعضی‌ها هستند در خانواده‌های گرامی و باکرامتی بزرگ شده‌اند. ممکن است آدم‌های فقیر باشند و از نظر اجتماعی پست برتری نداشته باشند اما فرزندانشان را باشخصیت بار می‌آورند. پایه اصلی باشخصیت بار آوردن چیست؟ 
این است که خوبی‌های خودشان و خوبی‌های فرزندشان را یادآوری کنند. این خودآگاهی مثبت را فرزند پیدا می‌کند و اتفاقی که می‌افتد این است که فرزند، خودش را ارزان نمی‌فروشد. نمی‌گوید آب از سر که گذشت چه یک وجب چه صد وجب. پدر و مادرهایی که زیادی فرزندانشان را نصیحت می‌کنند آن‌ها را 
فاسد بار می‌آورند.