البته همه ما اصل ارتباط با اقوام را قبول داریم اما گاهی اوقات در این زمینه دردسرهای جدی پیش می‌‌آید...گاهی از من سؤال می‌کنند که محبت کردن به مادر یا پدر همسر به اندازه محبت به پدر و مادر خودمان ارزشمند است یا خیر؟ من می‌گویم قطعاً بدانید این محبت کردن اثرات ماندگارتری دارد. نخستین دلیل این است زمانی که شما به پدر و مادر همسر خود توجه و محبت می‌کنید در حقیقت آن رابطه‌ای را که به صورت غریزی و به خاطرازدواج ایجاد شده تبدیل به رابطه‌ای ارادی، آگاهانه و خلاق می‌کنید... محبت من به پدر و مادر خودم بسیار طبیعی است اما محبت خالصانه به پدر و مادر همسر همان گونه که به پدر و مادر خود محبت می‌کنیم به اصطلاح روان‌شناسان یک نوع از خود بیرون آمدن و شکوفایی است. دومین دلیل این است که اگر خدای نکرده روزی همسر شما به هر دلیل نباشد، پدر و مادر او تا آخر عمر برای شما پدر و مادر خواهند ماند. فقه می‌گوید پدرشوهر و مادرزن برای همیشه به عروس و داماد محرم می‌مانند. اگر این طوری به ماجرا نگاه کنیم، فقط به خاطر همسر خودم به آن‌ها محبت نمی‌کنم، بلکه به خاطر خودشان به آن‌ها محبت می‌کنم. یک داماد موفق کسی است که پدرزن و مادرزن او بیشتر از پدر و مادر خودش از او حمایت کنند. 
یک غلط مشهور در ذهن ما متدینان این است که ما شریعت را فقط فقه می‌دانیم و این خیلی بد است. مثلاً می‌گوییم در قوانین فقهی ما شوهر هر جایی را که دوست نداشته باشد و یا صلاح نداند و یا اصلاً نخواهد می‌تواند اجازه ندهد که همسرش برود. این از لحاظ فقهی درست است اما مگر همه دین من فقه است؟ آداب و اخلاق و عقاید ما هم جایگاه ویژه‌ای در دین دارد. از دین مگر باید فقط فقه آن را گرفت. فقه در حقیقت آن شاخ و برگی است که طراوت و زیبایی زندگی را تأمین می‌کند، اما میوه دین من اخلاق من است. پیامبر(ص) فرمودند: من مبعوث شدم که بزرگی‌ها و زیبایی‌های بشر را در اخلاق کامل کنم وگرنه همه آیین‌ها شریعت دارند.