وعده‌های بی‌عمل

وعده‌های بی‌عمل

حجت‌الاسلام فرحزاد

ببینیم چه نکاتی را باید در گفت‌وگو و حرف زدن رعایت کرد؟
اول... «ولاتقف مالیس لک به علم» ... اینکه انسان هر چه را شنید بگوید، اصلاً خوب نیست؛ چرا که باید برود تحقیق کند و اگر هم ثابت شد، ببیند آبروی کسی در آن حرف نباشد، موضوعی نباشد که غیبت باشد، ببیند گفتنش صلاح است یا صلاح نیست، پیش از گفتن برانداز کند و اگر وظیفه دارد، بگوید والا نباید بگوید. یکی دیگر اینکه خدای متعال می‌فرماید: «یا ایها الذین آمنوا لم تقولون مالا تفعلون»، چرا چیزی را که انجام نمی‌دهید می‌گویید؟ گفتار ما باید با عمل همراه باشد؛ وعده‌هایی که می‌دهیم؛ عهد و قول و قرارهایی که می‌گذاریم، مراسمی که با قرارداد منعقد می‌کنیم؛ چه حقوقی و چه حقیقی و یا در عقد و ازدواج؛ قول و قرارهایی که می‌گذاریم و می‌بندیم... گفتارمان باید با عملمان توأم باشد یعنی اگر وعده می‌دهم که 6ماهه یا یک‌ساله فلان کار را تحویل می‌دهم پنج روزه اینجا را نقاشی می‌کنم و بعد 6 ماه طولش بدهیم، این نهی شدید شده است. وعده و قول و قراردادهایی که نمی‌توانیم عمل کنیم یا عمل نمی‌کنیم ؛ این حرام مسلم است. به بچه وعده می‌دهی برایت دوچرخه می‌خرم یا فلان کار را می‌کنم، به خانمت وعده می‌دهی برایت طلا می‌خرم، تو که می‌دانی در توانت نیست چرا قول‌های بی‌خود می‌دهی؟ این خودش گناه کبیره است. سوم... «قولوا للناس حسنا» ... حرف قشنگ و پسندیده بگویید. با مردم قشنگ صحبت کنید. این خیلی دل‌ها را جذب می‌کند، خیلی غائله‌ها را می‌خواباند... مثل حکایت سلطانی که پیرمردی را دید دارد درخت زیتون می‌کارد، خیلی تعجب کرد گفت تو رو به قبله هستی، الان دیگر باید کفن و قبرت را آماده کنی و دنبال کارهای آخرتت بروی... چون زیتون دیر بار می‌دهد، پیرمرد گفت قبله عالم! دیگران کاشتند و ما خوردیم، ما بکاریم و دیگران بخورند. پادشاه از این حرف زیبایش خوشش آمد و گفت به خاطر حرف زیبا و حکیمانه هزار درهم به او جایزه دهند.

برچسب ها :

ارسال دیدگاه