باید از خویش بپرسیم...

باید از خویش بپرسیم...

حجت‌الاسلام بی‌آزار تهرانی

رفقا! ما که زیارت آل‌یاسین می‌خوانیم، ای کاش فقط این نباشد که بخوانیم و ثوابی ببریم. زیارت پیام‌های بلندی دارد؛ هر کس می‌خواهد راهکار انتظار ناب شیعی را بفهمد وظیفه‌اش اینجا تعیین شده است. یک عبارتی اینجاست، خیلی عجیب است: «السلام علیک حین تقوم»، «السلام علیک حین تقعد».
مگر نشستن و برخاستن کسی هم سلام دارد؟ در این مرز دلدادگی و عشق‌بازی با امام چه می‌خواهیم بگوییم؟ می‌خواهیم بگوییم: پسر فاطمه! من این قدر می‌خواهم حضور تو را بالای سر خودم ببینم که صبغه و نشست و برخاست ما هم، رضایت و صبغه و رنگ تو را داشته باشد. اگر این طور شد دیگر شیعه و محب و منتظر واقعی در هر مجلسی پا نمی‌گذارد. دست رفاقت به هر نااهلی نمی‌دهد. هر روشی را به اعتبار خودش اتخاذ نمی‌کند. دنبال این است که ببیند محبوبش از او چه می‌خواهد؟
موسی بن جعفر(ع) می‌فرماید: مهدی ما، «وحید»، «غریب» و «طرید» است، نیمه شعبان می‌شود می‌بینید جمکران، جمعیت میلیونی دارد. چقدر همه جا پر از شربت و طاق نصرت و چراغانی است، چطور این را با روایت امام کاظم(ع) جمع کنیم که می‌فرماید: در دوره غیبت کبری، مهدی(عج) ما تنهاست و غریب است و طرد شده و بیابانگرد است؟
شیعه می‌گوید ما در کنار واژه انتظار، حقیقت دیگری به نام «حقیقت ارتباط» داریم، این ارتباط به معنای آن هم نیست که فقط کسی جمال «آقا» را ببیند... ما به دنبال این هستیم که رضایت حضرت نصیبمان شود. در دعای ندبه این همه بکاء و ضجه و فریادها از غدیر تا انتظار را مطرح می‌کنیم اما در اواخر دعا به این واژه می‌رسیم:
«وامنن علینا برضاه».
خدایا منت سر ما بگذار که آقای ما، ما را بپسندد. من همه زندگی‌ام، رفت و آمد و کار و کاسبی‌ام، درس خواندنم، زن و بچه‌داری‌ام، یعنی همه شئون زندگی‌ام طبق رضایت آن بزرگوار باشد.
این یعنی انتظار واقعی شیعی؛ یعنی در یک نفس، من از این آقا نباید غافل باشم. این بی‌مهری و بی‌وفایی ماست که در رفتارمان کم یاد آقایمان هستیم.

برچسب ها :

ارسال دیدگاه