در روایت نبوی داریم: «اَفضَلُ اَعمالِ اُمّتی اِنتظارُ الفَرَج». چرا افضل است؟ انتظار فرج زمینه می‌خواهد؛ یعنی انسان احساس خلأ کند. احساس خلأ وقتی است که طبیعت انسان مسخ نشده باشد. الان بعضی می‌گویند چیزی کم و کسر نداریم؛ الحمدلله ما همه چیز داریم! دیگر بازتر از این نمی‌شود صحبت کرد. پس انتظار فرج یعنی چه؟ این زمینه خراب شده است.
انسان باید در جامعه احساس خلأ و کمبود کند. پس از آن، احساس کند هیچ‌کس نمی‌تواند این کمبود را رفع کند مگر یک نفر. مرحله‌ سوم، اشتیاق پیدا ‌کند آن یک نفر تشریف بیاورند. آن‌وقت این می‌شود: «اَفضَلُ الاَعمال».
کسی که احساس کمبود نمی‌کند؛ ضد ارزش در کارهای مردم نمی‌بیند؛ در حرف‌های مردم حرف بی‌ربط نمی‌بیند؛ می‌گوید ما چه چیزی کم داریم که منتظر فرج باشیم؟
زمینه پیدا شدن انتظار در وجود انسانِ مؤمن، از ضروریات است که پیش از اینکه انتظار بیاید باید باشد. تا این زمینه نباشد، انتظار نمی‌آید. 
کسی که از دروغ بدش نمی‌آید، از تهمت بدش نمی‌آید، از ظلم بدش نمی‌آید، از دزدی و سرقت بدش نمی‌آید، از بی‌ربط گفتن مردم خسته نشده، از بی‌ربط عمل کردن مردم خسته نشده، از اینکه مردم روحیه‌شان مسخ شده، خسته نشده، می‌تواند منتظر واقعی باشد؟
اگر کسی نهی از منکر کند، می‌گویند: آقا چکارش داری! بگذار راحت باشد. تو راه خودت را برو و این هم راه خودش را. او که به شما چیزی نگفت؛ او که به خانواده شما نگفت چرا چادر سرت است که شما به خانواده او می‌گویی چرا وضعت این‌گونه است؟ این را چطور باید جواب داد؟
این را در خیابان نمی‌شود جواب داد. برای او باید انسانیت را تعریف کرد؛ صفات انسانی را تعریف کرد؛ برای او باید غیرت و حمیت را تعریف کرد. این‌ها طول می‌کشد. نه دو ساعت و پنج ساعت، که سال‌ها طول می‌کشد تا آنچه را او از دست داده، حالی‌اش کند که دستش خالی شده و جای آن چیز دیگری گذاشته‌اند.
در بحث انتظار باید قبلش این بحث شود که زمینه از بین نرفته باشد؛ زمینه انسانیت و کرامت را که خدا در انسان خلق کرده، از بین نبرده باشیم. اگر از بین برده باشیم دیگر نمی‌شود بحث افضلیتِ انتظار فرج را کرد.