خبر درگذشت پروانه معصومی خبر غیرمنتظره‌ای بود و برای من غیرمنتظره‌تر. چند روز پیش بود که با او تماس گرفتم تا احوالی بپرسم و او با همان لحن آرام فیلم‌هایش، شمرده شمرده انگار که دارد دیالوگ‌های فیلمی را می‌گوید، صحبت کرد. در صدایش نشانی از بیماری نبود و خودش هم حرفی از بیماری نزد. فقط با لحنی که مشخص بود می‌خندد، گفت: «اوضاعم برای صحبت کردن 
مساعد نیست. می‌دانم می‌خواهی از سفر مشهد و زیارت امام رضا(ع) بپرسی ولی بگذار اوضاعم بهتر شود». 
من به روزگار اعتماد کردم و منتظر ماندم تا حس و حال صحبت کردن پیدا کند اما او در ظهر پاییزی 6 آذر از این دنیا خداحافظی کرد و رفت. 
آخرین گفت‌وگوی من با پروانه معصومی مربوط به اربعین سال گذشته بود. او حسرتی بزرگ بر دل داشت که به زبان آورد و آن بازی در نقش حضرت زینب(س) بود. می‌گفت از همان ابتدا آرزو داشته نقش این بانوی بزرگ و صبور جهان اسلام را بازی کند. 
من که در این سوی خط تلفن عمق حسرت او و غصه‌ای که بر دلش سنگینی می‌کرد را می‌شنیدم، صادقانه به او امیدواری دادم و گفتم: «حتماً این فرصت را پیدا می‌کنید!». 
او آهی کشید و گفت: «نه حس می‌کنم این نقش بر دل من می‌ماند به خصوص که از سن من گذشته و حضرت زینب(س) جوان‌تر از اکنونِ من بودند». من سکوت کردم و در دلم غصه‌دار بانوی بازیگر کهنه‌کاری شدم که در پس ایفای این همه نقش، آرزوهایی بر دل دارد که معلوم نیست به آن‌ها برسد یا نه. 
معصومی نقش‌های بسیاری ایفا کرد که نشان از علقه‌های دینی او داشت. او بازی در نقش همسر مالک اشتر در سریال امام علی(ع) را افتخار خودش می‌دانست و می‌گفت: «گروه سریال امام علی(ع) دور هم جمع شده بودند تا برای امیرالمؤمنین(ع) کاری کنند، ما آمده بودیم با آن سریال عشقمان به حضرت علی(ع) را به تصویر بکشیم نه اینکه فیلم بسازیم یا بازی کنیم».
خاطره‌ای از ایفای نقش همسر مالک اشتر برایم تعریف کرد که حالا این خاطره بیشتر جان گرفته است. او گفت: «پایم شکسته بود و اصلاً نمی‌توانستم بازی کنم وقتی داوود میرباقری پیشنهاد نقش هاجر را داد به او گفتم اصلاً شرایط بازی را ندارم اما میرباقری گفت اگر شما بازی نکنید اصلاً این نقش را در سریال نمی‌گذارم و این فیلم بدون نقش هاجر و همسر مالک ساخته خواهد شد. این حرف خیلی برایم عجیب بود و با شرایطی که داشتم، پذیرفتم کار کنم. شکستگی پایم سبب شد تا داوود میرباقری شرایطی را فراهم کند تا سکانسی که من باید در آن راه می‌رفتم را بدون حرکت بازی کنم، اما من قبول نکردم و ترجیح دادم با همان پای ‌شکسته‌ بازی کنم که مجبور بودیم گچ آن را باز کنیم. درد پای من آن ‌قدر زیاد شده بود که گریه و ناله‌ای که باید در این سکانس انجام می‌دادم تبدیل به واقعیت شد».معصومی عادت عجیبی داشت و آن سفر هر ساله به مشهد و زیارت امام رضا(ع) بود. او آن قدر به علی‌ بن ‌موسی ‌الرضا(ع) علاقه داشت که یک بار همراه خواهرش، بانوانی که تا به حال به مشهد نیامده بودند و حرم امام رضا(ع) را ندیده بودند با هزینه شخصی‌اش به مشهد آورد. به قول خودش آن سفر زیباترین زیارت و سفرش به مشهد شد. 
او نقش‌های ریز و درشت بسیاری از خود برجای گذاشت و رکورددار دریافت سیمرغ از جشنواره فجر، در میان بانوان دهه 60 است. در آن زمان که زنان کمتر به عنوان نقش اول در سینما بازی می‌کردند، معصومی در سال 63 برای بازی در فیلم «گل های داوودی» و در سال 65 برای بازی در فیلم های «شکوه یک زندگی» و «جهیزیه‌ای برای رباب» سیمرغ بلورین بهترین بازیگر زن جشنواره سوم و پنجم را دریافت کرد. نقش‌های ماندگار او حتماً در حافظه تاریخی و تصویری مردم باقی خواهد ماند.

خبرنگار: صدیقه رضوانی‌نیا