گفت‌وگو با پزشکی که پس از 13 سال، همچنان شیفته خدمت در بخش اورژانس بیمارستان فوق تخصصی رضوی است
آرزوی شفاعت با قید «فوریت»
محمدحسین مروج
«دکتر مریم صنعتی»، پزشک مستقر در بخش فوریت‌های پزشکی (بخش اورژانس) بیمارستان فوق‌تخصصی رضوی است که به گفته همکارانش پس از 13سال حضور مداوم و خدمت همه‌روزه، همچنان شیفته خدمت به بیماران در این بخش است. خودش می‌گوید: بردباری، صبر، استقامت، ابراز محبت، احساس مسئولیت و کمک‌رسانی به دیگران به ویژه در شرایط سخت را از بزرگ بانوی اسلام و پیغام‌رسان قیام عاشورا، حضرت زینب کبری(س) آموخته است. گفت‌وگوی ما با این بانوی پزشک 43ساله را بخوانید.
چرا بخش «فوریت‌های پزشکی بیمارستان رضوی» را انتخاب کردید؟
بیمارستان رضوی را به خاطر انتسابش به تشکیلات امام رضا(ع) انتخاب کردم. کار کردن برای امام هشتم(ع) علاوه بر اینکه توفیق و عنایت بزرگ الهی است، لذت و اثرات و برکات خاصی در زندگی و روح و روان انسان می‌گذارد. کار برای
امام هشتم(ع) باید با جان و دل باشد. امام رضا(ع) کمک کردند و از روی لطف و رأفت خود، من و امثال من را برای خدمت و نوکری در تشکیلات متعلق به خودشان پذیرفتند و از این جهت همواره شاکر عنایت‌های حضرت ثامن‌الائمه(ع) هستم و امیدوارم امام رضا(ع) در دنیا و قیامت و در صحرای محشر، به صورت «اورژانسی» و با قید «فوریت» ما را شفاعت کنند.
چه خاطره‌ای از کار کردن در این بخش دارید؟
در نخستین روز کاری و حضور در بخش فوریت‌های پزشکی بیمارستان رضوی با بیماری روبه‌رو شدم که وضعیتش مطابق «کد247» بود. این کد یک کد شناخته شده در بین پزشکان و کادر درمانی است و وضعیت بیمار دچار سکته حاد قلبی را نشان می‌دهد که نیازمند دریافت خدمات فوری و اورژانسی در ناحیه قلب است و اگر به موقع به کمک بیمار نشتابیم، ممکن است در اثر ایست قلبی خدای نکرده، بیمار فوت کند.
کد 247 برای پزشکان معنای خاصی دارد، البته پزشک مستقر در بخش اورژانس نباید هرگز مضطرب و دستپاچه شود زیرا یکی از مهم‌ترین خصوصیات کار کردن در بخش فوریت‌های پزشکی، داشتن تمرکز حواس و اعصاب، تسلط بر کار خود، تشخیص درست، سرعت عمل، اقدام به موقع و... است، ولی با همه این تعاریف، باز هم بهتر است که کادر پزشکی و درمانی در شرایط اورژانسی با چنین کد و وضعیتی روبه‌رو نشوند. به لطف خدا و توسل به امام هشتم(ع)، کمک و یاری همکارانم و بدون شتاب‌زدگی و یا اضطرابی، در روز اول حضورم در بخش اورژانس اقدام‌های اولیه و ضروری را روی بیمار اورژانسی کد247 انجام داده و بیمار تحت نظر پزشک متخصص بیماری‌های قلب و عروق قرار گرفت و برای انجام آنژیوگرافی قلب آماده شد.
یکی از اورژانسی‌ترین کارهایی که تاکنون و در یک زمان بسیار حساس برای بیماران انجام داده‌اید را بیان کنید.
کار پزشکی و بیمارستانی و به ویژه کار کردن در بخش فوریت‌های پزشکی، همواره با کارهای حساس و لحظه‌ای همراه است و هر لحظه‌اش اتفاقات خوشایند یا ناخوشایندی ممکن است برای کادر پزشکی و درمانی بیفتد. حدود 10 سال پیش و در یک روز سرد زمستانی که من پزشک شیفت شب بخش اورژانس بیمارستان رضوی بودم، حدود ساعت پنج و نیم صبح که هنوز هوا تاریک بود، مردی با عجله و سراسیمه و بسیار نگران وارد اورژانس شد و در حالی که دستپاچه بود، شکسته بسته گفت همسرش دارد از دست می‌رود، به داد او برسید. ما سریع به دنبال این مرد از بخش اورژانس خارج شدیم و تا خیابان جلو ورودی اورژانس رفتیم و دیدیم که همسر این مرد روی صندلی عقب یک خودرو پراید دراز کشیده و با تشخیص اولیه و وضعیت جسمانی او، متوجه شدیم در حال زایمان طبیعی است. از نظر علم پزشکی در چنین شرایط خاص و اورژانسی اگر درست و به موقع به داد مادر و نوزاد نرسیم و زایمان به موقع انجام نشود، ممکن است نوزاد دچار کمبود اکسیژن مغزی شده و به اصطلاح به عارضه «سی.پی» که یک نوع ضایعه مغزی غیرقابل درمان و بی‌برگشت در نوزادان تازه متولد شده است، دچار شود. با دیدن این وضعیت همکاران کادر درمان و پرستاران بخش اورژانس، به سرعت تجهیزات و «ست» زایمان را آماده کرده و نوزاد در همان خودرو به دنیا آمد و پس از اینکه «بند ناف نوزاد» را قطع کردم و صدای گریه‌اش بلند شد و خیالمان از زایمان صحیح و طبیعی مادر و سلامتی نوزاد راحت شد سریعاً نوزاد را داخل پارچه‌های مخصوص نوزادان متولد شده قرار داده و مادر را به بخش اورژانس و نوزاد را به بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان (بخش ان.آی. سی. یو) منتقل کردیم.
«اورژانسی‌تر» از «اورژانس» چیست؟
با توجه به آموزه‌های دینی و فرمایشات حضرات معصومین(ع)، به نظر من فوری‌تر از هر کاری، «خالصانه توبه کردن» و «بازگشت به خدا» است، زیرا مرگ از رگ گردن به انسان نزدیک‌تر است و در هر لحظه و هر زمان و در هر شرایطی، ممکن است عمر و زندگی انسان به پایان برسد. فوری‌ترین کار به نظر من، «توبه صادقانه» است.
بیمارستان رضوی را به خاطر انتسابش به تشکیلات امام رضا(ع) انتخاب کردم. کار کردن برای امام هشتم(ع) علاوه بر اینکه توفیق و عنایت بزرگ الهی است، لذت و اثرات و برکات خاصی در زندگی و روح و روان انسان می‌گذارد. کار برای
امام هشتم(ع) باید با جان و دل باشد. امام رضا(ع) کمک کردند و از روی لطف و رأفت خود، من و امثال من را برای خدمت و نوکری در تشکیلات متعلق به خودشان پذیرفتند و از این جهت همواره شاکر عنایت‌های حضرت ثامن‌الائمه(ع) هستم و امیدوارم امام رضا(ع) در دنیا و قیامت و در صحرای محشر، به صورت «اورژانسی» و با قید «فوریت» ما را شفاعت کنند.
چه خاطره‌ای از کار کردن در این بخش دارید؟
در نخستین روز کاری و حضور در بخش فوریت‌های پزشکی بیمارستان رضوی با بیماری روبه‌رو شدم که وضعیتش مطابق «کد247» بود. این کد یک کد شناخته شده در بین پزشکان و کادر درمانی است و وضعیت بیمار دچار سکته حاد قلبی را نشان می‌دهد که نیازمند دریافت خدمات فوری و اورژانسی در ناحیه قلب است و اگر به موقع به کمک بیمار نشتابیم، ممکن است در اثر ایست قلبی خدای نکرده، بیمار فوت کند.
کد 247 برای پزشکان معنای خاصی دارد، البته پزشک مستقر در بخش اورژانس نباید هرگز مضطرب و دستپاچه شود زیرا یکی از مهم‌ترین خصوصیات کار کردن در بخش فوریت‌های پزشکی، داشتن تمرکز حواس و اعصاب، تسلط بر کار خود، تشخیص درست، سرعت عمل، اقدام به موقع و... است، ولی با همه این تعاریف، باز هم بهتر است که کادر پزشکی و درمانی در شرایط اورژانسی با چنین کد و وضعیتی روبه‌رو نشوند. به لطف خدا و توسل به امام هشتم(ع)، کمک و یاری همکارانم و بدون شتاب‌زدگی و یا اضطرابی، در روز اول حضورم در بخش اورژانس اقدام‌های اولیه و ضروری را روی بیمار اورژانسی کد247 انجام داده و بیمار تحت نظر پزشک متخصص بیماری‌های قلب و عروق قرار گرفت و برای انجام آنژیوگرافی قلب آماده شد.
یکی از اورژانسی‌ترین کارهایی که تاکنون و در یک زمان بسیار حساس برای بیماران انجام داده‌اید را بیان کنید.
کار پزشکی و بیمارستانی و به ویژه کار کردن در بخش فوریت‌های پزشکی، همواره با کارهای حساس و لحظه‌ای همراه است و هر لحظه‌اش اتفاقات خوشایند یا ناخوشایندی ممکن است برای کادر پزشکی و درمانی بیفتد. حدود 10 سال پیش و در یک روز سرد زمستانی که من پزشک شیفت شب بخش اورژانس بیمارستان رضوی بودم، حدود ساعت پنج و نیم صبح که هنوز هوا تاریک بود، مردی با عجله و سراسیمه و بسیار نگران وارد اورژانس شد و در حالی که دستپاچه بود، شکسته بسته گفت همسرش دارد از دست می‌رود، به داد او برسید. ما سریع به دنبال این مرد از بخش اورژانس خارج شدیم و تا خیابان جلو ورودی اورژانس رفتیم و دیدیم که همسر این مرد روی صندلی عقب یک خودرو پراید دراز کشیده و با تشخیص اولیه و وضعیت جسمانی او، متوجه شدیم در حال زایمان طبیعی است. از نظر علم پزشکی در چنین شرایط خاص و اورژانسی اگر درست و به موقع به داد مادر و نوزاد نرسیم و زایمان به موقع انجام نشود، ممکن است نوزاد دچار کمبود اکسیژن مغزی شده و به اصطلاح به عارضه «سی.پی» که یک نوع ضایعه مغزی غیرقابل درمان و بی‌برگشت در نوزادان تازه متولد شده است، دچار شود. با دیدن این وضعیت همکاران کادر درمان و پرستاران بخش اورژانس، به سرعت تجهیزات و «ست» زایمان را آماده کرده و نوزاد در همان خودرو به دنیا آمد و پس از اینکه «بند ناف نوزاد» را قطع کردم و صدای گریه‌اش بلند شد و خیالمان از زایمان صحیح و طبیعی مادر و سلامتی نوزاد راحت شد سریعاً نوزاد را داخل پارچه‌های مخصوص نوزادان متولد شده قرار داده و مادر را به بخش اورژانس و نوزاد را به بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان (بخش ان.آی. سی. یو) منتقل کردیم.
«اورژانسی‌تر» از «اورژانس» چیست؟
با توجه به آموزه‌های دینی و فرمایشات حضرات معصومین(ع)، به نظر من فوری‌تر از هر کاری، «خالصانه توبه کردن» و «بازگشت به خدا» است، زیرا مرگ از رگ گردن به انسان نزدیک‌تر است و در هر لحظه و هر زمان و در هر شرایطی، ممکن است عمر و زندگی انسان به پایان برسد. فوری‌ترین کار به نظر من، «توبه صادقانه» است.
برچسب ها :
ارسال دیدگاه
تیتر خبرها
-
زائری از کانال کمیل
-
زینب (س) علمدار جهاد تبیین
-
مثبتنگری در اسلام
-
عکسها صدا دارند
-
دفاع کوچه به کوچه از حریم حرم
-
تماس تلفنی تولیت آستان قدس رضوی با تولیت عتبه علوی
-
زینب (س)میخواهد به وصیت مادرش عمل کند
-
آرزوی شفاعت با قید «فوریت»
-
در جهاد تبیین باید مثل آوینی روایتگری خلاقانه داشت
-
«مقتل شهدای دفاع مقدس» منتشر شد
-
تعمیر خانههای آسیبدیده از سیل به همت کانونهای خدمت رضوی
