​​​​​​​تمام شواهد در روزهای ابتدایی مهر۱۳۸۲ حاکی از این بود که باید خودم را برای شغل معلمی آن هم در یکی از روستاهای مرزی غرب کشور آماده کنم، اما در عین ناباوری، جهان زیر میز آرزوهایم زد و من در ۲۳سالگی رسیدن به «نقطه صفر» را تجربه کردم؛ تجربه‌ای که حالا و پس از ۱۹سال به نقطه روشن زندگی‌ام تبدیل شده است و من اگر هزاران بار به مهر۱۳۸۲ برگردم باز همین راه و همین شغل را انتخاب خواهم کرد.
شروع نفس کشیدن من با خبر و خبرنگاری از یکی از روزنامه‌های ورزشی کشور بود. 6ماه بعد اما به کار در مجموعه‌ای مفتخر شدم که کارفرمای دلسوز و غریب‌نوازی به نام آقا علی‌بن موسی‌الرضا(ع) داشت. دو سال اول کارم در روزنامه قدس با نوشتن در حوزه‌های فرهنگی، شهری و اجتماعی گذشت اما از سال سوم با اقتصاد و بالا و پایین شدن‌های ذاتی‌اش دمخور شدم؛ حوزه‌ای که شاید بتوان پرخبرترین و مرتبط ترین حوزه با زندگی روزانه مردم نامیدش اما همواره از دو آفت «حضور مدیران غیرمتخصص و پاسخ نگو» و «نبود آمار دقیق در شاخص‌ها» رنج می‌برد.
من در این سال‌ها دریافته‌ام با تغییر دولت‌ها و آمدن اندیشه تازه، برخی رسانه‌ها و خبرنگارانشان مغضوب و منزوی می‌شوند و برخی محبوب قلوب مدیران دولتی و دیگر اینکه بسیاری از مسئولان اقتصادی، خبرنگار را تنها «خبر ببر»‌هایی  می‌دانند که بهتر است فراتر از انتشار اخبار نشست‌های خبری که بیشتر به ذکر دستاوردهایشان محدود می‌شود، نروند .
خاطرم هست در دوران دانشجویی، یکی از اساتید به وجود اسامی‌ای اشاره کرد که ساختاری جمله‌گونه دارند و گل «جون من یه برگ بده» را از این دست اسامی دانست. آن روز ما در عالم بی‌خبری به این مثال خندیدیم اما بعدها و به مدد موتور جست‌وجوگر گوگل فهمیدم نام اصلی این گل «افوربیا تیروکالی» است که ما ایرانی‌ها طبق معمول مهر خودمان را بر پیشانی‌اش زده‌ایم و نامش را «جون من یه برگ بده» گذاشته‌ایم چون این گیاه، ظاهری درهم تنیده و شاخه‌هایی بی‌برگ دارد.
 حالا و پس از حدود دو دهه کار خبر به این باور رسیده‌ام که سازمان‌ها و مسئولان پاسخ‌نگوی حوزه اقتصاد در دو‌لت‌های مختلف، شباهت زیادی به افوربیا تیروکالی دارند چون در دالان‌های پر پیچ و خم مدیریت، با انواع جلسه و نشست روزگار می‌گذرانند، به رسانه‌ها و مردم، آمار دقیق ارائه نمی‌دهند، درخواست‌های اطلاع‌رسانی را رد می‌کنند اما به صورت تمام‌وقت به شغل شریف «تکذیب»، اشتغال دارند!